Χωρίς κατηγορία

Ιώδιο και Πυρηνικά ατυχήματα

Posted by
Ο θυρεοειδής αδένας φυσιολογικά εκκρίνει θυρεοειδικές ορμόνες, την τριιώδιοθυροξίνη(T3) και την τετραιώδιοθυροξίνη(T4) με σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και ωρίμανση του οργανισμού, τη θερμοκρασία του σώματος καθώς και τη παραγωγή ενέργειας, αναπόσπαστο στοιχείο αυτών των ορμονών αποτελεί το ιώδιο σε περιεκτικότητα 59% και 65% αντιστοίχως. Η καλσιτονίνη ο δεύτερος τύπος ορμόνης που εκκρίνεται από το θυρεοειδή αδένα είναι σημαντική για τη ρύθμιση του μεταβολισμού του ασβεστίου στον οργανισμό.


τριιωδιοθυροξίνη(T3)

τετραιωδιοθυροξίνη(T4)

Η συνιστώμενη ημερήσια δόση ιωδίου είναι 150μg για τους ενήλικες και 200μg κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Το ιώδιο που λαμβάνεται με τη τροφή, το νερό ή με φαρμακευτική αγωγή απορροφάται γρήγορα, ο θυρεοειδής αδένας χρησιμοποιεί περίπου 75μg ημερησίως για τη σύνθεση και έκκριση των θυρεοειδικών ορμονών ενώ το υπόλοιπο αποβάλλεται με τα ούρα. Αν η λήψη ιωδίου αυξηθεί, η ποσότητα που δεσμεύεται από το θυρεοειδή αδένα μειώνεται.

Ατυχήματα από την έκρηξη πυρηνικών αντιδραστήρων, όπως αυτά του Τσερνόμπιλ το 1986 και το πρόσφατο της Φουκουσίμα απελευθερώνουν μεγάλες ποσότητες από ραδιοϊσότοπα ιωδίου(131 – I, 132 – I, 134 – I, 135 – I) τα οποία μολύνουν το περιβάλλον(αέρας, νερό, γη) και κατά συνέπεια τα τρόφιμα. Μόλις τα ραδιοϊσότοπα ιωδίου φθάσουν στο αίμα συσσωρεύονται στο θυρεοειδή αδένα σε υψηλές συγκεντρώσεις Ο θυρεοειδής αδένας συσσωρεύει ποσότητες ραδιενεργού ιωδίου αντιστρόφως ανάλογες από τη μάζα του με αποτέλεσμα οι μικροί αδένες των παιδιών συσσωρεύουν περισσότερο ραδιενεργό ιώδιο από αυτούς των ενηλίκων. Μετά το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ τα παιδιά μικρότερα των έξι ετών, τα νεογέννητα αλλά και εκείνα που βρίσκονταν ακόμα σε εμβρυϊκή φάση(το ραδιενεργό ιώδιο διαπερνά τον πλακούντα) παρουσίασαν υψηλότερα ποσοστά καρκίνου του θυρεοειδή σε σχέση με τους ενήλικες.

Η περίοδος ανάμεσα στην έκθεση στη ραδιενέργεια και τη διάγνωση της παθολογίας κυμαίνεται σε περίπου 4 με 5 χρόνια.

Ανάμεσα στα ραδιοϊσότοπα που απελευθερώνονται και τα οποία γνωρίζουμε καλύτερα λόγω των βιολογικών επιπτώσεων στους ζωντανούς οργανισμούς αναφέρουμε εκείνα του καίσιου(134 – Cs, 136 – Cs), και του στρόντιου(89 – Sr, 90 – Sr) δε πρέπει επίσης να ξεχνάμε τα ραδιοϊσότοπα του πλουτωνίου(238 – Pu, 239 – Pu, 240 – Pu) και του ουρανίου, όπως και τα ραδιενεργά αέρια υψηλής τοξικότητας ξένο(133 – Xe) και κρύπτο(85 – Kr).

Το ιώδιο χορηγείται σε μορφή δισκίων, σαν κορεσμένο διάλυμα ιωδιούχου καλίου ή σαν διάλυμα Lugol 5%(μια σταγόνα ισοδυναμεί με 8mg ιωδίου – δοσολογία 5 σταγόνες 3 φορές ημερησίως). Στα παιδιά που ζούσαν και απομακρύνθηκαν από τη περιοχή του Τσερνόμπιλ χορηγήθηκαν οι παρακάτω δοσολογίες ιωδιούχου καλίου:
– παιδιά από 1 – 3 ετών: 0,5mg κάθε 15 ημέρες
– παιδιά από 4 – 7 ετών: 0,5mg κάθε εβδομάδα
– παιδιά από 8 ετών και άνω: 1mg την εβδομάδα

Πηγή:

L’essenziale di Biologia, Neil A.Campbell, Jane B. Reece, Eric J. Simon
Farmacologia Generale e Clinica, Katzung
http://www.informasalus.it
http://www.wikipedia.org

Απάντηση